لعنت خدا بر کسانی که کوشش کردند تا دین را از اساسی ترین اصول آن، یعنی صحنه های واقعی زندگی و صحنه ی سیاست و حکومت جدا و مخصوص به همین کارهای فردی کنند.
البته نماز و روزه مهمّ است؛ اما عاملِ برپا داشتنِ همین نماز و روزه، حکومت است:
«الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ»
نماز و روزه را عالم دین به عهده بگیرد و حکومت را به عهده ی کسانی که شایستگی ندارند واگذار کند؟
«فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ»
آنگاه، پس از آنان جانشینانی به جای ماندند که نماز را تباه ساخته و از هوس ها پیروی کردند.
روزگاری مدام این را ترویج می کردند؛ اما اسلام به دست برترین شاگردانش، بر دهان آنان زد و حکومت اسلامی شکل گرفت.
صفحه ی 245 کتاب انقلابی بمانید
