ملت ایران نسبت به خود یک نگاه حقارت پندارانه داشت؛ یعنی اینکه این ملت بتواند بر اراده ی قدرت ها، بر اراده ی ابر قدرت ها فائق بیاید، مطلقاً به ذهن احدی خطور نمی کرد.
نه فقط حالا اراده ی قدرت های جهانی حتی اراده ی قدرت های داخلی حتی اراده ی فلان مسئول، فرض کنید که یک اداره ی امنیتی یا انتظامی، اصلاً به ذهن مردم خطور نمی کرد که بتوانند غلبه کنند بر اراده ی صاحبان اراده های تلخ و خطرناک.
احساس حقارت می کردند احساس توانایی نمی کردند؛ امام این را تبدیل کرد به احساس عزّت، احساس اعتماد به نفس.
صفحه ۲۹۶ کتاب انقلابی بمانید
