یک تحول دیگری که امام به وجود آورد تحوّل در نگاه به دین بود؛ مردم، دین را فقط وسیله ای برای مسائل شخصی، مسائل عبادی،حداکثر احوال شخصی می دانستند، فقط برای همین مسئله ی نماز و روزه و فرض کنید که وظایف مالی و ازدواج و طلاق؛ در همین حدود؛ دین را، وظیفه ی دین و مسئولیت دین و رسالت دین را محدود به این چیزها می دانستند.
امام برای دین، رسالت نظام سازی و تمدن سازی و جامعه سازی و انسان سازی و مانند این ها تعریف کرد؛ مردم نگاهشان به دین بکلّی متحوّل شد.
صفحه ۲۹۷ کتاب انقلابی بمانید
این را بدانی که وقتی شما در رفع ظلم از مظلوم مؤثرید، ظالم کینه ی شما را در دل خواهد گرفت. این، امری قهری است
مطالبات در این حد بود؛ این را تبدیل کردند به مطالبه استقلال، آزادی؛ یعنی آرمان های عظیم.یا شعار [نه شرقی نه غربی]؛
یعنی اینکه این ملت بتواند بر اراده ی قدرت ها، بر اراده ی ابر قدرت ها فائق بیاید، مطلقاً به ذهن احدی خطور نمی کرد
این قدر تزریق کردند بر این ملت و بر خود روحانیون، که شما نباید در سیاست دخالت بکنید که خود آقایان هم باورشان آمده بود.
با بی طرف ماندن روحانیت در مسائل چالشی اساسی، موجب نمی شود که دشمنِ روحانیت و دشمنِ دین هم بی طرف و ساکت بماند
ک شأن دیگر هم برای علمای دین وجود دارد که همان شأنِ زبان است: « قِوَامُ اَلدِّينِ بِأَرْبَعَةٍ بِعَالِمٍ نَاطِقٍ مُسْتَعْمِلٍ لَهُ»
نغمه‌ی شوم جدایی دین از سیاست، ساخته ی دشمنان پلیدی است که از اسلامِ زنده و در صحنه، سیلی خورده و با این ترفند خواسته اند
لعنت خدا بر کسانی که کوشش کردند تا دین را از اساسی ترین اصول آن، یعنی صحنه های واقعی زندگی و صحنه ی سیاست مخصوص به همین کارهای فردی کنند.
ما محصور شده بودیم در یک کتاب ها و در یک عقاید خاصی. کتاب ها از حیث تعلیم و تعلّم غالباً از طهارت و تجارت و صلاة تجاوز نمی کرد.
آن قدر راجع به این معنا که «آخوند را به سیاست چه؟» ترویج کرده بودند که علما هم بسیاری از آنها باور کرده بودند
دوران انزوا عبارت است از دورانی که حوزه علمیه، در متن زندگی مردم هیچ تأثیری نداشتند. یعنی کار حوزه علمیه، به روال زندگی مردم هیچ ربطی نداشت.
امام بزرگوار ما که یکی از هوشیارترین انسان های زمان خود بود به هر مناسبتی، موضوع تفکیک ناپذیری دین از سیاست را تکرار می کردند.
هنوز حساب کاربری ندارید؟
ایجاد حساب کاربری
