برای صحبت پیرامون اربعین در نگاه رهبر انقلاب باید سفر کنیم به سال ۱۳۵۲ .
روزهایی که راهپیمایی اربعین هنوز در جهان فراگیر نشده.
روزهایی که حتی فاصله چند ساله با انقلاب اسلامی دارد و کسی گمان نمی‌برد در آن فضای ظلمانی، روزگاری برسد که راهپيمايی اربعین یک حرکت فراگیر و جهانی شود.
در چنین موقعیتی رهبر حکیم انقلاب، اربعین را کنگره جهانی تشیع می‌خوانند و می‌فرمایند:
“شیعه یک جمع متفرقی بود. یک جامعه‌ای بود که در یک جا، در یک مکان زندگی نمی‌کردند. اما یک روح در این کالبد متفرق و در این اجزا متشتت در جریان بود.
مثل دانه‌های تسبیح یک رشته این‌ها را به هم وصل می‌کرد و آن رشته، رشته‌ی اطاعت از رهبری عالی تشیع یعنی امام بود.
[در چنین شرایطی] یک کنگره جهانی لازم بود برای شیعیان روزگار ائمه (ع).”
امروز هم که در عصر غیبت به سر می‌‌بریم و از حضور امام عصر(عج) محروم هستیم، جانشین بر حق ایشان قرار است نخ تسبیح قرار گیرند. پس باید نگاهمان را هم‌افق با نگاه ایشان قرار دهیم.
حالا اگر نگاهی به منویات ایشان داشته باشیم می‌بینیم که “مسئله امروز جهان اسلام، مسئله فلسطین است“.
ما برای پیشبرد این مهم، می‌توانیم از ظرفیت عظیم اربعین استفاده کنیم؛ جایی که قرار است شیعیانی از سراسر دنیا در مکانی مشخص گردهم آیند و نشان دهنده “مُوَالٍ لَكُمْ وَ لأَِوْلِيَائِكُمْ” باشند. آنها با قدم گذاشتن در این مسیر، مرزهای حقوقی کشورها را کنار می‌زنند و زیر پرچم امام، مرزبندی حقیقی خود را تشکیل می‌دهند.
اما باید توجه کرد “مُوَالٍ لَكُمْ وَ لأَِوْلِيَائِكُمْ” آنگاه کامل می‌گردد که “مُبْغِضٌ لأَِعْدَائِكُمْ وَ مُعَادٍ لَهُمْ ” را در کنار آن قرار دهیم.
پس شیعیان در این راه، علاوه بر ابراز ارادت به خاندان اهل بیت و دوستداران آنها، باید مبارزه در راه خدا و با دشمنان خدا را نیز تمرین کنند.
به گونه‌ای که اهداف و آرمان‌هایی مشترک از آنان یک جامعه متحد در برابر دشمنان بسازد.
با این مقدمه
اگر “اربعین، کنگره جهانی تشیع است”
و اگر ” امروز مسئله جهان اسلام، مسئله فلسطین است”
پس هر کدام از ما در این جامعه متحد اربعینی، باید بلندگویی باشیم برای بیداری روز افزون عالم از چنگال ظلم.
بلندگوهایی که از آنها جز صدایی واحد شنیده نمی‌شود و آن #نابودی_اسرائیل است.
فـ.مُحَـمـَّدِےْ
