حوزه‌ی علمیه ی قم مصطفای حوزه های شیعه

تقصیر بی اعتنایی به جریان سیاسی کشور و جریان کلّی مردم مسلمان است که بخصوص از دوره های متوسط به بعد پیدا شده است.

ما به عنوان طلبه در حال طی کردن دوران بالقوه خودیم تا از لحاظ تاثیر گذاری در حیات اجتماعی و فردی انسان ها، به نقطه ی بالفعل برسیم.

فایده ی حوزه این است که در بین مردم باشد؛ و الا اگر حوزه ای با همه ی خصوصیات و کیفیات، وجود داشته باشد، اما دیواری باشد که مردم

عالم دین در مقابل ظلم، بی عدالتی، تجاوز انسان ها به یکدیگر؛ نمی تواند ساکت و بی طرف بماند. بی طرفی در اینجا معنا ندارد.

بین شأن و مسئولیت، یک رابطه ی مستقیم برقرار است؛ هرچه شأن انسان بالاتر، مسئولیت او هم سنگین تر.

اگر انبیا، آن شأن را عندالله دارند و آن وظیفه را دارند، علمای دین هم شأنشان، وراثت انبیا و امین بودن نزد انبیا

هنگامی می تواند درست حرکت کند که هدایت و حکمت الهی و گره گشایی دین خدا در امور زندگی مردم به وسیله ی یک عده انسانِ روشن و آشکار شود

حوزه ی علمیه، اساساً برای این است که هدایت های الهی و فقه الهی را که فقه به معنای عام در اینجا مورد نظر است، نه فقه به معنای احکام شریعت

یعنی اینکه وقتی امام صادق علیه السلام اراده می کند آنچه را که او میخواهد بدانند، نمایندگان او در سراسر آفاق عالم

ورود امام رضا علیه السلام به مَرو که نشان دادن جلوه هایی از چیزهای ندیده و نشنیده مردم بود و هم شهادت آن بزرگوار که داغ عجیبی بنا کرد

شماها(روحانیون) بودید که مردم را حفظ کردید و اسلام را به مردم معرفی کردید و ملت اسلام را روشن کردید؛ با شما مخالف اند.

اگر کسی ایمان بیاورد اما با پیغمبر بیعت نکند، این قبول نیست؛ باید ایمان بیاورد، با پیغمبر بیعت هم بکند… یعنی بایستی برود و تعهد بسپارد