امروز همه ما در قبال چنين حوزه‌اى که از سویی ميراث دوازده قرن مجاهدت علمای راستین، قیام علمی و عملی امام راحل، خون هزاران شهید از بهترین جوانان دوران اسلام و خون‌دل مستضعفان عالم است و از سوی دیگر مورد طمع و تهاجم جبهه گسترده استعمارگران و سربازان آگاه و ناآگاه آنان یعنی مروجان سکولاریسم و تحجر به‌عنوان جلوه‌های اسلام آمریکایی واقع‌شده است، مسئولیتی بی‌بدیل و تاریخی داریم؛ به‌ویژه آنکه حوزه‌ی علمیه، امروز مادر و قاعده نظام است و کیفیت صیرورت و نوع عملکرد آن تأثیری مستقیم و غیرقابل مقایسه بر اصل نظام و انقلاب اسلامی دارد لذا ست در کلام امامین انقلاب، استمرار و ادامه حیات نظام و انقلاب اسلامی به انتخاب مسیر حوزه‌وروحانیت و کیفیت حرکت ایشان بستگی مستقیم دارد. بنابراین مهم‌ترین و بنیادی‌ترین مسئله انقلاب، مسئله «نسبت حوزه و انقلاب اسلامی» است. مسئله‌ای که علی‌رغم اهمیت فوق‌العاده و بی‌رقیبی که دارد، در تمام دوران انقلاب مهجور و متروک واقع‌شده است و به‌عنوان یک مسئله مستقل و ویژه، بر روی آن تمرکز نشده است. ازاین‌رو پرداختن به این مهم یک تکلیف الهی و یک وظیفه دینی و ملی هر عالم و طلبه‌ای است که در هر گوشه‌اى از اين دنياى بزرگ، خودش را وامدار آن مى‌داند و دوش خود را زير بار منّت اين حوزه و انقلاب بزرگ مى‌بيند و همچنین وظیفه‌ی هر مسلمانى است که به سرنوشت اسلام و انقلاب اسلامی و حوزه‌وروحانیت علاقه‌مند‌است.