رفع ظلم از مظلوم

یک تحوّل دیگر، تحوّل در نگاه به آینده بود. در آن دورانی که نهضت شروع شد و امام وارد میدان شدند، با همه ی شعارهایی که حالا

او اصلاً از جنس و خمیره ی انبیا بود. توصیف و ترسیم چهره ی آن عزیز خدا و عزیز بندگان صالح او واقعاً خیلی مشکل است

مطالبات در این حد بود؛ این را تبدیل کردند به مطالبه استقلال، آزادی؛ یعنی آرمان های عظیم.یا شعار [نه شرقی نه غربی]؛

امام برای دین، رسالت نظام سازی و تمدن سازی و جامعه سازی و انسان سازی و مانند این ها تعریف کرد؛ مردم نگاهشان به دین بکلّی متحوّل شد.

یعنی اینکه این ملت بتواند بر اراده ی قدرت ها، بر اراده ی ابر قدرت ها فائق بیاید، مطلقاً به ذهن احدی خطور نمی کرد

این قدر تزریق کردند بر این ملت و بر خود روحانیون، که شما نباید در سیاست دخالت بکنید که خود آقایان هم باورشان آمده بود.

با بی طرف ماندن روحانیت در مسائل چالشی اساسی، موجب نمی شود که دشمنِ روحانیت و دشمنِ دین هم بی طرف و ساکت بماند

ک شأن دیگر هم برای علمای دین وجود دارد که همان شأنِ زبان است: « قِوَامُ اَلدِّينِ بِأَرْبَعَةٍ بِعَالِمٍ نَاطِقٍ مُسْتَعْمِلٍ لَهُ»

نغمه‌ی شوم جدایی دین از سیاست، ساخته ی دشمنان پلیدی است که از اسلامِ زنده و در صحنه، سیلی خورده و با این ترفند خواسته اند

لعنت خدا بر کسانی که کوشش کردند تا دین را از اساسی ترین اصول آن، یعنی صحنه های واقعی زندگی و صحنه ی سیاست مخصوص به همین کارهای فردی کنند.

ما محصور شده بودیم در یک کتاب ها و در یک عقاید خاصی. کتاب ها از حیث تعلیم و تعلّم غالباً از طهارت و تجارت و صلاة تجاوز نمی کرد.

آن قدر راجع به این معنا که «آخوند را به سیاست چه؟» ترویج کرده بودند که علما هم بسیاری از آنها باور کرده بودند